Na de sluiting van de Hoegaardse suikerfabriek in 1985, kocht de gemeente de voormalige bezinkingsvijver en opende er in 1986 een gemeentelijke visvijver, in beheer gegeven aan de Grand-Pont Vissers. Ondertussen gaat de erosie zijn gang en dreigen de veel te smalle visserspaden onder aan de dijken te verzakken.
“Volgend voorjaar worden die paden aangepakt. Dit gebeurt door een gespecialiseerde firma”, zegt Philippe Smets voorzitter van de Grand-Pont Vissers.
De gemeenteraad van Hoegaarden keurde zopas een subsidie van 20.000 euro goed en een renteloze lening van 12.000 euro aan de Grand-Pontvissers, want de gemeente is van oordeel dat de vereniging zelf ook een inspanning moet leveren.
”We maken ook volledig onze kas leeg om deze werken te kunnen betalen. We willen immers de visserspaden op zes plaatsen verbreden, van de huidige 70 cm, tot bijna 2 meter over een totale lengte van 100 meter”, legt Smets uit. De wind komt voor 90% steeds uit dezelfde richting vanuit Wallonië, en zo worden de paden door de slag van het water steeds verder geërodeerd en brokkelen ze af.
Paden te smal
“Er zijn verzakkingen en we hebben dat altijd gedicht met platen allerhande. De paden zijn ook veel te smal. Er zijn al vissers in het water gesukkeld. Als je via de trappen naar beneden gaat met zwaar vismateriaal riskeer je in de vijver te belanden. En de paden zijn sowieso te smal om het moderne vismateriaal te plaatsen. De hoge dijken zijn op zich geen probleem, maar door de paden te verbreden aan de waterkant worden ze wel sterk verstevigd. Sommige hengelaars wagen zich al niet meer op de smalle paden en blijven boven op de dijk”, besluit Philippe. De Grand-Pontvissers, die hun naam kregen naar de voormalige suikerfabriek Grand-Pont, tellen op dit ogenblik 250 leden. x
Ze vissen zowel op de vijver als op de Grote Gete, naast de vijver. Opmerkelijk is dat de vijver, die eigendom is van de gemeente Hoegaarden, op Waals Grondgebied ligt, in Zétrud-Lumay, deelgemeente van Geldenaken. (HCH)